gölgesi ile oynardı yalnızlığı
insandı sığınırdı
korunaklı yalanlara
mesela bir çay bahçesinde
sigarasını yakardı tebessümle
belki yorgundu uyumuştu sahilde
tutmayacaktı elleri
yüzünü hayatsuyunun
her nefesinde hissediyordu
kafesinde çırpınan sözleri
affı yoktu hayallerin
bir kursa bin yıkılırdı hayat
o yüzden beyazladı yüzü
elleri her zamankinden bayat
kokusunu unuttuklarını
kalbinde ağırladı
sustuklarını sonsuza uğurladı
iğneler kadar küçük
depremler kadar kontrolsüzdü
insandı umardı yaşamı
istemsiz umarsız belki hoyrat
ardındakiler bazen onun
bazen değildi
ikilemlerle düşe kalka
bi ileri iki geri derken
nice zaman olmuş birden
unutulmuş aile sofrasında
bırakmıştı huzurunu
belli ince kaslarından sussuzluğu
hani beklemişti onu bir gonca
o daha hevesliyken
dalgasız deniz sakin mehtap
gözleri ile gözleri birleşirse şayet
bir daha dokunurdu hayatsuyuna
bir daha yaşardı yeniden
yalnızlığı bu kez kendiyle oynardı
sessiz sakin sükunetle
oda ağır başını koyardı dizlerime
saçlarını okşardım
ben saçlarını okşardım o unuturdu
sonra bir sigara daha yakardı yeniden
bir kez daha aldanmış
bir kez daha yıkılmışcasına
zeynepakay.art 
“me.” için bir cevap
betimlediğiniz şahısı anlatılmaz yaşanır diyerek yüreğinizden gelen bir sesin vermiş olduğu şevkle betimlemişsiniz bir şiiri yürekten yazabilmek için yaşananların vermiş olduğu acı ilham olmuştur diyorum çok güzel bir şiiryazmaktan vazgeçmeyin
BeğenLiked by 1 kişi